Haar eigen zwaktes toont Velissariou schaamteloos, maar ook huichelachtige anderen en de huidige prestatiemaatschappij moeten het ontgelden. De razende beats en het slagwerk geven het theatrale clubconcert iets van een rituele duiveluitdrijving.

‘Het volgende liedje heet Burn-out, en gaat lang en vermoeiend zijn.’ Theatermaker Naomi Velissariou is haar humor niet verloren, ondanks de helletocht die zij heeft afgelegd. Als alleenstaande moeder voelt ze zich permanent in tweeën gespleten: de zorg voor haar zoon en voor haarzelf zitten elkaar doorlopend dwars, met schaamte en zelfverwijt tot gevolg. En dan is er nog de maatschappelijke druk, die eist dat ze immer productief, succesvol, knap, dun, creatief én mindful is. Dat leidt onvermijdelijk tot kortsluiting: burn-out. En dan?

Wie Velissariou langer volgt weet dat ze sublieme kunst creëert uit haar persoonlijke pijn, zoals in de opwindende muziektheatertrilogie Permanent Destruction (2018-2020). Haar nieuwe voorstelling Hardkoor is niet anders. Met componist Frank Wienk, drummer Jens Bouttery en acht zangers van het Nederlands Kamerkoor transformeert ze een emotioneel en mentaal dieptepunt tot een ijzingwekkend, opzwepend en ten slotte diep roerend theatraal clubconcert.

Schaamteloos toont Velissariou haar eigen zwaktes, vlijmscherp ontmaskert ze de huichelarij van anderen – hilarisch is haar sarcastische schets van het zelfvoldane Vinex-kerngezin. Tegelijk is ze pijnlijk eerlijk over haar gevoel van falen, van niet aan deze dwingende norm voldoen. Haar meedogenloze maatschappijkritiek versnijdt ze vervolgens knap met tedere momenten van diepe liefde voor haar zoon, zoals in een lied voor haar ex, dat een vermomde ode aan hun kind blijkt.

Bouttery voorziet de tekst van razende beats en slagwerk, waardoor het geheel naar een rituele duiveluitdrijving neigt. Verlossing is er ook, in de vorm van hemelse koorzang. In een doeltreffende choreografie sterft Velissariou op toneel, en herrijst ze, krachtig, triomferend, uit de as. Dat ze daarbij wordt geflankeerd door acht zangers is troostrijk. Het zal misschien soms anders voelen, maar Velissariou is niet alleen.

- Door Herien Wensink