Een wonderschone exploratie naar de vele verschijningsvormen van liefde
‘What is love’ is ontroerend en zeer waardevol multidisciplinair theater dat je overvalt, omarmt en tot nadenken stemt.

door Sander Janssens

Soms is het moeilijk te zien waar het ene lichaam ophoudt en het andere begint. Twee lijven, in verschillende variaties van verstrengeling, bewegen over het podium. Ze brengen elkaar uit evenwicht en vangen elkaar op. Op het snijvlak van samenvallen en samen vallen, opent de voorstelling What is love, een wonderschone exploratie naar de vele verschijningsvormen van liefde.

Want liefde manifesteert zich op allerlei manieren en momenten en komt nooit alleen: altijd komt er ook twijfel, verdriet, overmoed en pijn mee. In een associatieve montage aan scènes stuwt regisseur Casper Vandeputte verschillende personages steeds richting pijnlijke confrontaties. Dat doet hij zorgvuldig, met veel mededogen maar zonder iemand te ontzien.

Er is een vrouw die heeft geprobeerd van haar eigen lichaam te houden en daarin faalde („Ik kijk met ongeloof in de spiegel”). Ze verzet zich tegen haar lijf, dat als een veelkoppig monster wordt gepeeld door vijf spelers en daardoor grillig, ongrijpbaar en intimiderend is – maar ook troost en warmte kan bieden.

Er is een dartel jong stel dat oeverloos verliefd op elkaar is, maar dan overvallen wordt door hoe naadloos ze in elkaar passen: dat verhoudt zich slecht tot een wereld die juist van geen kanten klopt. In een reflex zetten ze een verwijdering in gang, en haten zichzelf daarom.

Prachtig is ook de dialoog waarin een weduwe en haar overleden partner samen terugkijken op hun liefde. „Er waren seizoenen achter elkaar dat ik amper van je hield. En dat heb jij ook gevoeld.” De diepe pijn van gemis wordt eens te meer invoelbaar als er een derde zich bij hen voegt: hun nooit geboren kind, dat hen smeekt hem los te laten.

Ontwapenende scènes
Vandeputte schreef sensitieve, intelligente en op momenten zeer ontwapenende scènes, die door de zes performers vol overgave worden gebracht. De zinnelijkheid, het opgehoopte verlangen en het werktuiglijke terugdeinzen, worden niet alleen in taal onderzocht, maar ook tussen de lichamen – die meestal iets anders communiceren dan wat er wordt gezegd.

De scènes worden afgewisseld met oogstrelende bewegingssequenties (choreografie: Justin de Jager) waarin de onderlinge verstrengelingen naarmate de voorstelling vordert, steeds verder uitdijen. Op een verrijdbaar podium verzorgt pianist Victor Lange de muziek (compositie: Vincent van der Valk), die onverwacht aanzwelt, als een demon de pijn versterkt en dan weer lichtvoetig tegenkleur biedt. Zo vallen alle disciplines samen in een ontroerende en zeer waardevolle voorstelling die je overvalt, omarmt en tot nadenken stemt.

(foto: Anna van Kooij)