Het drama wordt opgevoerd als een circusact, compleet met acrobatiek.

door Hein Janssen

In het kleine stadje aan zee blijft alles altijd hetzelfde. In de stille straten heerst alledaagsheid. Maar achter de gesloten deuren woedt een oorlog, vol fysiek en geestelijk geweld. Over dat huiselijk geweld gaat het in Sea of Silence van theatermaker Floor Houwink ten Cate, en vooral ook over het wegkijken ervan. Maar ook hoe daders slachtoffers kunnen worden, en andersom.

De vorm die Houwink te Cate koos is even origineel als gedurfd: ze laat een gestileerd gezinsdrama opvoeren als een circusact. Het decor bestaat uit een grote draaischijf, er is dreigende, ontregelende muziek, veel rook, er zijn acts met hoepels en acrobatiek. Maar juist in die acrobatiek zit het venijn: dat zijn klappen, rake klappen die pijn doen, die vermorzelen.

‘Au, au’, zegt de moeder vaak.

‘Sorry, sorry’, zegt de vader net zo vaak.

Dit gemankeerde echtpaar heeft een zoon en een dochter, die volop meedraaien in deze carrousel van geweld. Abke Haring speelt die dochter, maar zij is ook de spreekstalmeester die het publiek in verraderlijk poëtische taal (prachtige tekst van Esther Duysker) het verhaal binnenloodst. Naast haar spelen Benjamin Moen (vader), Annelinde Bruijs (moeder) en Sjaid Foncé (zoon) de andere rollen.

Met elkaar creëren ze een kunstmatige wereld vol glitter die de loodzware werkelijkheid moet verbergen. Het razend knappe, fysieke spel, met ronduit gevaarlijke botsingen en Harings prachtige tekstbehandeling, verlenen deze voorstelling een gruwelijke schoonheid.

‘Ik ben stuk, ik wil niet meer’, zegt de moeder. In de epiloog wordt aan haar wens tegemoet gekomen, doordat de dochter radicaal ingrijpt. In een bloedstollende finale vertelt Haring op bezonken toon hoe deze tragedie in rook opgaat en het eindelijk licht zal worden.

Sea of silence is ontregelend theater, en vooral doodeng.