Herien Wensink – 28 maart 2019

Regisseur Davy Pieters is een talent om te koesteren. De combinatie van haar beeldende theatertaal en haar multimediale interessepalet (popcultuur, (social) media, nieuwsbeelden, true crime) levert producties op die visueel oogstrelend en inhoudelijk vaak prettig ontregelend zijn.

In haar vorige productie Re-enactment of the now bood ze het publiek een blik op de toekomst. In What we leave behind draait ze de telescoop om: nu kijkt ze, met 16 jonge performers, naar hoe beelden uit het verleden onze kijk op vandaag vormen. Omdat die beelden, van bijvoorbeeld rellen en bijbehorend politiegeweld, haast een vast format worden – bij iedere nieuwe demonstratie spelen we eerdere acties na. In het onderzoek naar dit mechanisme kijkt Pieters ook naar de kunst. Hoe De Schreeuw van Munch een alomtegenwoordig beeldmerk is geworden, ja, zelfs een emoji. Hoe Het Vlot van de Medusa van Théodore Géricault opduikt in talloze andere uitingen, van Julian Barnes tot The Sopranos, en wellicht mede ons beeld van bootvluchtelingen bepaalt.

Het is interessante materie, maar de uitwerking is minder, misschien ook omdat Pieters wel wat véél wil. Haar spelers creëren fraaie tableaux vivants, maar de samenhang van de beelden is niet altijd even duidelijk.

Hoogtepunt is een ‘re-enactment’ van Géricault schilderij, gevormd door wisselende formaties spelers, die in een knappe dynamische sequentie volledig rond zijn as draait. Plots kunnen we dit beeld van alle kanten bekijken. Zo daagt het besef dat het denken niet stopt bij dat ene iconische beeld – vaak maar een eenzijdige weergave van de complexe, caleidoscopische werkelijkheid.

26/3, Paardenkathedraal, Utrecht