POSTED ON 21 MEI 2018 DOOR DIEDERIK IMFELD

PERMANENT DESTRUCTION
In het Pinksterweekend bezochten Manouk en ik voor het eerst de Paardenkathedraal in Utrecht, de thuisbasis van Theater Utrecht, onder leiding van Thibaud Delpeut. Het prachtige gebouw huisvestte vroeger de manege van de Faculteit Diergeneeskunde en wordt al een aantal decennia als theater gebruikt.
Manouk moest een beetje op gang komen, want ze had een hele dag in huis gerommeld en ik was juist een hele dag in Antwerpen aan de wandel geweest, dus we konden allebei wel wat energie gebruiken en waren benieuwd naar de performance die onderdeel is van het SPRING festival. Permanent 02 © Sanne Peper
De voorstelling Permanent Destruction – The SK Concert van Naomi Velissariou (in samenwerking met Joost Maaskant) wordt omschreven als een melodramatisch energy concert en is ‘een sexy show over zelfhaat en onbeantwoorde liefde, met dodelijk poëtische lyrics en een zwaar overstuurd geluidssysteem.’ Zo, daar is geen speld tussen te krijgen. De voorstelling is een ode aan het werk van de door depressies geplaagde en vroeg overleden theatermaakster Sarah Kane. In een zeer persoonlijk relaas zingt, rapt, spreekt het hoofdpersonage (gespeeld door Naomi Velissariou) over misbruik en onbeantwoorde liefde. Het publiek wordt meegenomen in een zwarte wereld van verdriet en depressie. Het sounddesign van Joost Maaskant en het videowerk van Frederik Heyman maken de performance rauw en heftig en ontsnappen aan de pijn van liefde en het niet geliefd worden is onmogelijk.
De performance toert deze zomer langs verschillende festivals en met die kennis is de voorstelling beter te plaatsen. In een zaal met theaterpubliek komt de muziek en de harde teksten over depressie en verdriet anders aan dan wanneer het wordt gespeeld als onderdeel van een bredere programmering.
Manouk en ik werden gegrepen door het ongeluk maar door de grote hoeveelheid cynisme in de teksten, beelden en muziek bleef de performance op afstand. Het werk van Sarah Kane staat bekend om de rauwheid en heftige kern en de performance bracht hier op indrukwekkende wijze een ode aan. Maar de vorm van een concert (publiek werd aangemoedigd mee te dansen) werkte een beetje beknellend. Toch bleef voor mij de kern van het verhaal, het heftige verdriet wanneer je niet geliefd wordt, de gehele performance overweldigend en is een sterke voorstelling neergezet door ‘pop-up band’ PERMANT DESTRUCTION.