Een man is in zijn auto op weg naar huis als hij van het ene op het andere moment zijn zicht kwijtraakt. Hij is het eerste slachtoffer van een epidemie van ‘witte blindheid’. Uit angst voor besmetting worden de blinden in quarantaine geplaatst, maar doordat er in rap tempo steeds meer ‘zieken’ bij komen, verslechteren de leefomstandigheden razendsnel.

Regisseur Thibaud Delpeut brengt met Stad der blinden zijn theatrale visie op het boek van Jose Saramago. Van meeslepend spel of krachtige dialogen moet dit stuk het niet hebben. Het individu is hier ondergeschikt en Delpeut bekijkt het geheel haast vanuit vogelperspectief. Zijn acteurs dienen slechts als instrumenten om inzichtelijk te maken hoe onze beschaving binnen de kortste keren totaal ontwricht kan raken. Hoe de mens in extreme omstandigheden grenzen overschrijdt die hij anders nooit zou overschrijden. De gruwel heeft daarbij de overhand gekregen, al zijn er ook mooie momenten, zoals de toenadering tussen twee mensen die elkaar normaal gesproken geen blik waardig zouden gunnen.

Het zijn hier niet de persoonlijke verhalen die je raken. Het is meer de algehele sfeer waarin je wordt meegezogen, versterkt door de indringende muziek van Mark IJzerman en Delpeut, het beeld van Roel van Berckelaer en de door Arjen Klerkx gecreeerde visuele herinneringen. Als beklemmende thriller die je de ogen opent voor het leed in de wereld dat alles behalve ver van ons bed is, is Stad der blinden wat dat betreft meer dan geslaagd.

Esther Kleuver