door Robbert van Heuven
De goede en slechte kant van de rivier.
Aan de slechte kant van de rivier zijn de huizen stuk en donker. Er komt geen water meer uit de kraan en de pont naar de goede kant van de rivier is opgeheven. In ‘Westkaai’ van de Franse schrijver Bernard-Marie Koltes is de rivier het symbool voor een kloof door de samenleving die de mislukten strikt gescheiden houdt van de geslaagden.
Als een zakenman met zelfmoordneigingen vast komt te zitten aan de verkeerde zijde krijgt daar het dromen van de overkant een flinke stimulans. Regisseur Thibaud Delpeut van Theater Utrecht liet met eerdere voorstellingen als ‘Stad der blinden’ en ‘Een soort Hades’ zien met zijn gezelschap een samenleving op drift theatraal te willen ontleden. Net als die voorstellingen toont ook ‘Westkaai’
dolende zielen die proberen houvast te vinden in een wereld die niet meer de hunne is. Dat levert wederom een voorstelling op die in thematiek en vorm behoorlijk donker en zwaar is. Maar anders dan sommige andere voorstellingen van Delpeut is er in deze sobere enscenering ook een klein beetje ruimte voor lucht en humor. Zeker Joep van der Geest als de zakenman, Titus Muizelaar als de oude oorlogsveteraan en Claire Bender als diens dochter brengen een prettige lichtheid mee in hun spel. Dat helpt om de thematiek van ‘Westkaai’ over het voetlicht te brengen. Hoe langer de zoektocht van de personages naar een uitweg
duurt, hoe duidelijker het wordt dat ze daarvoor de neoliberale methodes van aan de overkant gebruiken. Of het nu liefde of medemenselijkheid is, alles wordt door de personages gezien als een transactie: voor wat, hoort wat. En als het kan, maak je daarbij misbruik van degene die nog lager op de sociale ladder staat. Dat is donkere en somberstemmende materie, maar wel uiterst relevant.