Sanne den Hartogh steelt als ras-entertainer de show in ‘Casino Nonstop’.

Licht uit, spot aan, actie! Hij spreekt razendsnel, de circusdirecteur met zijn hoge hoed, snorretje, vlinderdas en streepjespak. Met zijn schalkse blik steelt Sanne den Hartogh (genomineerd voor de Arlecchino 2017 voor zijn rol in ’The Family’) onmiddellijk de show; hij is een ras-entertainer, een onweerstaanbaar charmante verteller.

In Casino Nonstop speelt hij de rol van de muzikant en impresario Max Lefko. Het personage is gebaseerd op de joodse ’Oom Max’, een familielid van regisseur Espen Hjort, die in de jaren dertig vanuit Wenen naar Noorwegen vluchtte. De voorstelling gaat over die reis naar het noorden in barre tijden, met aan zijn zijde de mooie Ava (Mees Borgman) die als assistent en danseres optrad. Onderweg ontmoetten ze allerlei types, van een grensbewaker en een hotelreceptionist tot een paardensmokkelaar en een soldaat, die allemaal gespeeld worden door Bram Van Der Kelen.

De verschillende scènes worden telkens onderbroken wanneer ’Oom Max’ weer even opzij stapt in de spot en als verteller optreedt, gek genoeg met een buitenlands accent dat hij in de speelscènes niet heeft. De tekst van de jonge Simon Weeda is poëtisch en associatief. De voorstelling begint meteen in de hoogste versnelling; op een onveranderlijk hoog energieniveau worden we meegesleept op de reis door het ontwrichte Europa. Dat maakt het boeiend om naar te kijken maar ook lastig om houvast te vinden als toeschouwer. De ene anekdote volgt de andere op, maar het blijven verhalen waar je vanaf de buitenkant naar kijkt.

Pas halverwege komt de voorstelling in wat rustiger vaarwater en wordt het gemakkelijker om je met de personages te verbinden, bijvoorbeeld in een erg grappige scène waarin de danseres van vermoeidheid bijna omvalt maar blijft lachen en leuk doen en dansen. De ’show must go on’ en Max is tegen de klippen op iemand die wil entertainen. ’De mensen willen wonderen zien’, is zijn levensmotto en hij zorgt ervoor dat er wonderen gebeuren, altijd en overal. Soms botst dat met de verlangens van de danseres die graag naar het noorden wil, naar waar het normaal is en mooi en schoon. Maar ’normaal’ bestaat niet in het vocabulaire van oom Max en het noorden is voor hem ’een grote kale rots, waarop een vrouw zit met ijs op haar tandvlees. ’

Er wordt fantastisch gespeeld door de drie acteurs, die een enerverende show opvoeren over de kleine mens en de grote geschiedenis. In bredere zin gaat de voorstelling over de troost die kunst kan bie-den. En het dappere dansje waarmee Oom Max de voorstelling eindigt nadat zijn geliefde Ava is neergeschoten, is dan ook diep ontroerend.