Regisseur Espen Hjort baseerde zijn eerste avondvullende stuk op een verre oom van hem – Ome Max – die in de jaren dertig met zijn Casino Nonstop show door het roerige Europa zwierf.
door Sander Janssens

Ome Max (Sanne den Hartogh) is een onvermoeibare artiest, iemand die voortdurend op zoek is naar onbegrensde vrijheid – en daardoor altijd op de vlucht is. In die paradox ligt zijn drama besloten. Hij heeft een voorliefde voor alles wat afwijkt. Wat de meeste mensen verafschuwen, verafgoodt hij en zet hij op een podium. “Bent u anders dan anderen, dan bent u het bekijken waard!”

Casino Nonstop is opgebouwd als ouderwetse circusvoorstelling. In een opeenvolging van cabareteske acts ontmoeten Max en zijn geliefde, de nachtclubdanseres Ava (Mees Borgman) een keur aan buitenissige personages: variërend van grensbewaker tot smokkelaar (allemaal gespeeld door Bram Van Der Kelen).

Ome Max verafgoodt alles wat anders is en zet dat op een podium

Het is knap dat deze jonge regisseur zo’n uitgesproken vorm heeft doorgevoerd om dit verhaal te vertellen, maar door de vluchtigheid die in deze dramaturgie besloten ligt, blijft er ook een grote afstand tot de personages. Toneelschrijver Simon Weeda houdt de scènes bovendien erg vaag. Belangrijke vragen blijven daardoor onbeantwoord. Waarom blijft Ava, die eigenlijk op zoek is naar veiligheid en rust, steevast bij vrijbuiter Max? En andersom? Niet voor niets vraagt Max zich hardop af: “Waarom wil zij zo graag normaal zijn?”

Omdat Hjort eigenlijk een relevant verhaal te vertellen heeft – over vluchtelingen, onbegrensde dromen en de schoonheid van het afwijkende – is het jammer dat de inhoud vaak verloren gaat aan de vorm. In de laatste scène wordt de pijn van Max pas invoelbaar als hij Ava, die hij al die jaren aan zijn zijde terugvond, moet achterlaten.

Niettemin is Casino Nonstop geslaagd als viering van de kunst: een kortstondige ontsnapping aan de harde realiteit, door het afwijkende een podium te bieden en voor te schotelen als wonder.