Met weer een fijne rol voor Sanne den Hartogh als de rusteloze charmeur Max.
door Karin Veraart

Een zwangere Siamese tweeling, een vrouw met een gewei, een kind met een raar hoofd en een enge vlek: Max adoreert de afwijking. Sinds hij al jong in de showwereld terecht kwam, voelt hij zich thuis tussen gewaagde acts en rariteiten. Thuis, terwijl je altijd onderweg bent.
Max is de spil van Casino Nonstop, de eerste avondvullende voorstelling van de jonge regisseur Espen Hjort bij Theater Utrecht. Hjort liet zich inspireren door een intrigerende figuur uit Wenen die in zijn familie bekend stond als oom Max, en die in tijden van oorlog zijn toevlucht zocht in Noorwegen, het land waar Hjort vandaan komt. Daar richtte Max zijn eigen theater op, met spetterende shows vol muziek, acrobaten en wat niet al.

Simon Weeda vatte de levendige herinneringen in een vlotte toneeltekst, en zo leren we Max in de voorstelling kennen als een rusteloze charmeur (al-weer een fijne rol van Sanne den Hartogh) , die de liefde van zijn leven, nachtclubdanseres Ava (Mees Borgman) op sleeptouw neemt, van het ene avontuur naar het andere.

Glamoureus wordt het niet, maar Max kan er smeuïg over vertellen en Hjort laat hem dat deels doen in terzijdes in een retro setting, verwijzend naar een showwereld van weleer. Op de
andere momenten stappen we met Den Hartogh spelenderwijs Max’ leven binnen, vol reuring en curieuze figuren (allen vertolkt door Bram Van Der Kelen).

Max en Ava zijn personages naar wie je graag kijkt, maar soms is het verhaal (ijskoude rivieren die overgestoken moeten worden, gedoe met paardenhandel) schimmig. De thema’s van vluchtelingenellende en (in-) tolerantie worden wel aangestipt, maar door de snelheid en veelheid van de gebeurtenissen, blijft het een kleurig verhaal dat de anekdote niet vaak overstijgt.

Foto Roel van Berckelaar