[uit de verzamelrecensie over Oerol]

Het is vaak het mooist als theatermakers zo min mogelijk toevoegen aan het landschap, maar goed kijken naar wat de omgeving al aan tekens en associaties in zich draagt. Bij Immens is er vrijwel niets aan het landschap toegevoegd. Theater Utrecht doet een compromisloze poging Nietzsches gedachtegoed naar deze tijd te trekken. Een fladderige, buitenissige straatmuzikant/landloper (Vincent van der Valk) pikt het publiek op langs de kant van de weg en neemt hen mee het duin in. Er volgt een fysieke en emotionele krachttoer van Van der Valk. Hij speelt de reïncarnatie van Nietzsche. In een ultieme poging tot eerlijkheid worden, na een wat volgestopte monoloog, wanhoop en verlossing op prachtige wijze verenigd.

door Sander Janssens
foto: Julian Maiwald