[uit een verzamelrecensie over Oerol]

Theater Utrecht – Immens
Kun je eerlijk zijn? Dat is een simpele vraag maar het antwoord is hoogst ingewikkeld. Acteur Vincent van der Valk vertelt ons dat hij sinds gisteren eerlijk is. En hij vindt dat niet makkelijk. Met zijn ‘keytar’ begeleidt hij zichzelf in enkele liedjes en vraagt dan een toeschouwer iets voor te lezen en loopt weg. Uiteindelijk volgen we Van der Valk en zitten met z’n allen in een grote kuil in het duinlandschap. Zijn tot dan toe over geacteerde speelstijl, maakt dan plaats voor een fysieke stijl waarin tekst de overhand heeft en waarbij hij telkens rondjes rennend grote thema’s aansnijdt. Over macht, onafhankelijkheid, religie, schuld, waarheid en leugens om er maar eens een paar te noemen.

Samen met regisseur Casper Vandeputte schreef Van der Valk een muziektheatersolo waarin zij onderzoeken ‘hoeveel waarheid een mens kan verdragen’. Gaandeweg wordt het karakter van dit project door de lawine aan teksten die soms wel erg pretentieus zijn, steeds duidelijker waardoor het geheel aan sympathie wint. Als dan ook nog het dertigkoppige koor zich op welhaast magische wijze in de strijd mengt, blijkt steeds meer dat Immens een uiterst aansprekende voorstelling is over de moderne mens die zich murw gebeukt door te veel vragen en te veel nformatie afvraagt hoe hij zijn bestaan moet inrichten. Intens, vermoeiend, maar o zo eerlijk. Prachtig geregisseerd en indrukwekkend gespeeld.