Door Gijs Groenteman

Ariane Schluter is een van de meest gelauwerde actrices van Nederland. Ze was vast verbonden aan het Nationale Toneel, maar nadat zij de titelrol in de film Lucia de B. had gespeeld, wist ze dat het tijd was om als freelancer verder te gaan. Nu staat ze in La Musica II, samen met Peter Blok, voor Theater Utrecht.

‘Het is een ongelofelijk mooi stuk. Ooit zag ik het met Jeroen Willems en Betty Schuurman, en altijd heb ik in mijn achterhoofd gehad: dat wil ik nog zo graag een keer spelen. Niet dat ik een lijstje met stukken in mijn hoofd heb hoor, dit is echt een van de weinige waarmee ik dat heb. Ik heb zelfs nog voorgesteld om het in Rotterdam te doen, maar dat kwam toen niet van de grond. En ineens kwam Thibaud Delpeut van Theater Utrecht naar me toe. Of ik het daar wilde gaan doen. Thibaud doet graag zware stukken, maar er zit er altijd iets troostrijks in zijn uitvoeringen.’

Wat is het in dat stuk dat je het zo graag wilde doen?
‘Het is een echte Marguerite Duras: twee mensen die zo onwaarschijnlijk veel van elkaar gehouden hebben en elkaar weer ontmoeten op de dag dat de echtscheidingspapieren ondertekend moeten worden. Maar hun liefde, die is er gewoon nog. Er zit zoveel pijn in, dat diepe gevoel van niet met en niet zonder elkaar kunnen – dat kan Duras ongelofelijk goed beschrijven.’

Als het zo’n belangrijk stuk voor je is, wil je neem ik aan dat dit echt goed gaat worden?
‘Ja, maar dat wil je altijd. Ik begin nooit ergens aan met het idee: nu gaan we eens iets matigs maken. En het is ook heerlijk om met Peter Blok te spelen, dat heb ik eerder in Medea bij het Nationale Toneel gedaan. Hij is steengoed en geeft iets heel grappigs, iets lichts. Wat fijn is, want Duras kan zwaar worden. En: er zit livemuziek in de voorstelling, vier muzikanten. Dat lijkt me echt te gek.’

Jij lijkt zo’n opgeruimd type, heb je zelf ook een tragische kant?
‘Nou, ik heb een heel melancholieke kant in me. Maar iedereen heeft toch een zwarte kant in zich? Van nature ben ik een piekeraar, een tobber. Mijn jonge jaren, mijn puberteit, waren zwaarmoedig. En mijn twintiger jaren vond ik ook niet makkelijk, eerlijk gezegd: zoeken naar wie je bent, op welke manier je je kan uitdrukken. Ik had het geluk dat ik toen Johan Doesburg leerde kennen, hij begon als regisseur, ik als acteur, en we hebben ons met elkaar kunnen ontwikkelen. Daardoor vond ik wie ik was, binnen mijn vak in elk geval.’

Gaat een rol die je speelt ook onder je huid zitten?
‘Ik zou nu graag heel professioneel willen zeggen dat dat absoluut niet zo is, maar ik merk toch dat het wel zo is. Ik heb net aan een film meegewerkt waarin ik een heel opgewonden, extravert type speel, en zo word ik dan ook een beetje. En daar gaan ze thuis dan ook opmerkingen over maken Het gaat toch ergens in je energie zitten, ofzo. Niet op een pathetische manier, maar het doet iets met je. Logisch: voor zo’n rol ga je op zoek naar iets in jezelf dat ermee te maken heeft, datje kan begrijpen, en dat vergroot je.’

Zie je dan niet op tegen dit tragische en heftige stuk?
‘Ik hou daar juist van! Ik hou ook van huilen bij films, in iets zwaars gaan vind ik helemaal niet negatief. Het is ook binnen de veilige grenzen van het stuk. Het is niet het echte leven hè?’

Hoe bevalt het leven als freelancer je?
‘Man, dat is een van mijn beste beslissingen ooit geweest. Het wonderlijke is dat ik het heel erg naar mijn zin had bij het Nationale Toneel, daar lag het niet aan. Maar ik vind het heerlijk om nergens meer aan vast te zitten. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik een baan had. En dat gevoel hoort nou juist haaks te staan op mijn soort werk, waarin je vrij moet zijn in je hoofd en in je fantasie, waarin je vrije keuzes moet maken.’

Heb je er tegenaan gehikt?
‘Ik vond het spannend om te doen. Omdat ik zekerheid had, en ook omdat ik een familiegevoel had. Maar ik wilde ook meer film. Toen ik Lucia de B. had gedaan, tussendoor, was dat zo leuk, dat ik wist: ik moet mijn vleugels uitslaan. Op mijn achtenveertigste, hahahaha! Ach, beter laat dan nooit.’

La Musica ll is van 25 november t/m 7 december te zien in theater De Paardenkathedraal.
theaterutrecht.nl