Door SANDER JANSSENS

Hij trapt nog eens tegen de drankautomaat, die een flets licht schijnt op de haast lege toneelvloer. Na jaren is hij terug in het hotel waar hij zijn ex-geliefde ontmoette en waar een turbulente liefde oplaaide. Zij is er ook. Twee mensen die even gefascineerd door elkaar zijn als dat ze elkaar haten.

La Musica 2 is een nagenoeg plotloze dialoog, die draait om herinneringen, onuitgesproken verlangens en diepgewortelde pijn. De raadselachtige, subtiele tekst van Marguerite Duras heeft geen handelingen als voortstuwende kracht, maar emoties.
Dan heb je aan regisseur Thibaud Delpeut een goede: hij durft in zijn regie vol voor emoties te kiezen en weet bovendien – zo bleek bijvoorbeeld uit zijn vorige Westkaai en Een soort Hades – raad met toneelteksten met een wat abstractere en onconventionelere dramaturgie.
De livemuziek van het Rosa Ensemble, vanuit een studio midden op het podium, borduurt voort op het emotionele spel van Peter Blok en Ariane Schluter, vult dat aan en neemt het soms zelfs over. In combinatie met het gebrek aan plot maakt het de voorstelling nog ongrijpbaarder, nog meer zoals je terugkijkt op een uitgerekte doorwaakte nacht; zo een waarin heel veel gebeurt en er tegelijkertijd maar niets wil veranderen.
Maar het is ook abstractie op abstractie, en zeker aan het begin is het lang tasten in het duister. Het is in eerste instantie makkelijk wegdromen bij deze voorstelling, de twee personages grijpen zich pas laat aan je vast. De situering van de muzikanten werd mij ook niet duidelijk: enerzijds zo duidelijk onderdeel van de toneelwerkelijkheid, anderzijds zo op zichzelf staand.
La Musica 2 schetst een panoramisch beeld van een voorbije liefde tussen twee mensen die elkaar niet kunnen loslaten. En in dat portret worden evenveel vragen beantwoord als dat er nieuwe hiaten ontstaan. Om elkaar uiteindelijk achter te laten, uitgeput en moe gepraat.