Door Hein Janssen
Thibaud Delpeuts regie is consequent in het tonen van doorleefde emoties. Dat is een gedurfde keuze. La Musica 2 gaat over een kapotte liefde, maar meer nog is het een requiem voor een vriendschap.

Wat te doen met de oude meubels? Zo eenvoudig begint het gesprek tussen de ex-geliefden Michel en Anne-Marie die elkaar treffen in een hotellobby nadat hun scheiding is uitgesproken. Ze zijn al een aantal jaar uit elkaar en moeten nu nog wat praktische zaken afhandelen. De piek waar hun gepassioneerde relatie ooit begon, is nu de locatie van het definitieve adieu. Dat is het uitgangspunt van Marguerite Duras’ toneelstuk La Musica 2 uit 1985 dat nu wordt gespeeld door Theater Utrecht, in regie van Thibaud Delpeut. Het lijkt een afgezaagd thema – twee geliefden en hun gedeelde verleden – maar Duras heeft er een wonderschoon, poetisch toneelstuk over geschreven. Handelingen zijn er nauwelijks: twee mensen ontmoeten elkaar, hun enige wapen is de taal. Peter Blok en Ariane Schluter spelen de man en de vrouw en wat van meet af aan opvalt: ze doen dat niet in de dromerige, verheven stijl die in het werk van Duras vaak gangbaar is, maar nogal aards, en soms zelfs explosief ingeleefd. Dat is eerlijk gezegd even wennen, waarbij dient te worden vermeld dat de herinnering aan een eerdere opvoering met Jeroen Willems en Betty Schuurman nog steeds tot de
persoonlijke verbeelding spreekt. Toch lukt het beide acteurs opnieuw mee te gaan in dit spel van verwijten, verwondering en verlies. La Musica 2 gaat over een kapotte liefde, maar meer nog is het een requiem voor een vriendschap. Erger dan overspel of jaloezie, is dat je elkaar niet meer kunt vertrouwen. De man heeft intussen een nieuwe, jonge vriendin en zij heeft een vriend. Bovendien is de vrouw onafhankelijker: zij bezoekt bars om vreemde mannen te ontmoeten – als avontuur, of om de leegte op te vullen. Delpeuts regie is consequent in het tonen van doorleefde emoties. Dat is een gedurfde keuze, want het schuurt soms behoorlijk tussen de licht abstracte taal en de van gedrevenheid stuiterende acteurs. Een enkele keer ontspoort dat, in te fysieke botsingen of emotionele uithalen. Soms kan afstandelijkheid meer zeggen dan ruziende stemmen. La Musica 2 wordt gespeeld in een kale ruimte, met aan de zijkant een doorzichtig huisje waarin de vier muzikanten van het Rosa Ensemble composities van Wilbert Bulsink spelen. Soms heftig en dreigend, dan weer sfeervol de stilte onderstrepend. Peter Blok speelt Michel mooi verwonderd – alsof hij tot zijn eigen verbazing het hele rouwproces opnieuw moet ondergaan. Ariane Schluter is als Anne-Marie veel cynischer, zij heeft zich allang uit de liefde teruggetrokken. Terwijl hij nog iets heeft om voor te vechten, heeft zij zich bij het lot neergelegd. En zij is, vermoed ik, de enige echte overlever. Af en toe straalt een felle lichtbundel op hun getergde gezichten. Dat illustreert schrijnend hoe erg het is, het naar elkaar smachten in het verlies.