Door Robbert van Heuven

“We kunnen niet bij elkaar in de buurt zijn, zonder dat het pijn doet”, verzucht de man in het toneelstuk ‘La Musica 2’ van de Franse schrijfster Marguerite Duras. Desondanks blijven hij en zijn ex-vrouw naar eikaars nabijheid verlangen. Ze hebben afgesproken in het hotel waar ze ooit verbleven, voor hun relatie op de klippen liep. Om de boedel te verdelen. Maar heimelijk vooral ook om elkaar weer te zien.
Regisseur Thibaud Delpeut vroeg topacteurs Ariane Schluter en Peter Blok om het toneelstuk bij Theater Utrecht te komen spelen, samen met het Utrechtse Rosa Ensemble. Die combinatie van hedendaagse muziek en toneel is een zeer gelukkige, want Duras schreef ‘La Musica 2’ bijna als een muziekstuk. Waar een melodie ontstaat tussen de noten, zo ontstaat het beeld van de gapende wond tussen de man en de vrouw vooral door wat er niet, of slechts twijfelend wordt gezegd. Regelmatig stoppen de personages halverwege een zin, of lopen ze een denkstraatje in om halverwege weer om te keren. Ze twijfelen aan hun eigen herinneringen of aan die van de ander. Maar, net als de ongrijpbare, dwarrelende,
soms schurende muziek van het Rosa Ensemble, wervelen tussen die zinnen en gedachten tegenstrijdige gevoelens: pijn en verlangen, liefde en weerzin. Peter Blok speelt de man nukkig, soms puberaal stampvoetend, terwijl Schluters vrouw vooral koud haar kalmte probeert te bewaren. Het zijn degelijke vertolkingen door
acteurs van wie je ook niet minder verwacht. Maar op de een of andere manier doet de confrontatie tussen hun geliefden nooit echt pijn. Zoals het een aantal jaar geleden wel deed toen hetzelfde acteurskoppel elkaar uit haat en liefde sloopte als Jason en Medea in ‘Medea’ van het Nationale Toneel. Het zou kunnen liggen aan hun soms sentimentele stemverheffingen die door de poëtisch-realistische tekst van Duras niet altijd goed wordt verdragen. Om de verschillende lagen en de complexe emoties van ‘La Musica 2’ tot zijn recht te laten komen is subtiel acteerwerk op de vierkante millimeter nodig. Daar zijn Blok en Schluter toe in staat, maar ze komen er op de een of andere manier niet toe. Ondanks dat blijft ‘La Musica 2’ behoorlijk goed overeind. Daar zorgt die prachtige tekst van Duras vol zeurend verlangen wel voor, in combinatie met de muzikale vertolking van het Rosa Ensemble van die ongrijpbare, onuitspreekbare emotie.