door Esther Kleuver
“Ik kan niet in jouw buurt komen zonder dat het pijn doet”, aldus de gekwelde man tegen zijn ex. Een man en een vrouw zijn al een tijdje uit elkaar en lijken hun eigen levens inmiddels weer te hebben opgepakt. Maar echt helemaal losgelaten hebben ze elkaar nog niet, zo blijkt tijdens een laatste ontmoeting in de lobby van het hotel waar het stel in de bloei van hun relatie een tijdje bivakkeerde, voordat de hel tussen hen losbrak.

Marguerita Dumas beschrijft in haar vernietigende liefdesduel La Musica 2 (1985) de onzichtbare draad die (ex-) geliefden voor eeuwig aan elkaar verbindt, of ze dat nu willen of niet. Regisseur Thibaud Delpeut plaatst het stel voor deze laatste ontmoeting in een volledig kaal gestripte ruimte. De nadruk komt daardoor volledig op het spel van Peter Blok en Ariane Schluter te liggen. Aan hen de zware taak om de grotendeels innerlijke emoties van deze twee mensen zichtbaar te maken door middel van hun lichaamstaal en de onaffe, haast terloopse dialogen die ze ter beschikking hebben. Tot op de millimeter nauwkeurig manoeuvreren Blok en Schluter door de ruimte, laten stiltes vallen en spelen een haast ongrijpbaar spel van aantrekken en afstoten. Oud zeer en de afwisselend mooie en pijnlijke herinneringen blijken confronterend. Af en toe nemen ze je mee in hun tergende ongemak, maar gek genoeg blijft de emotionele impact beperkt. Juist hun technische precisie lijkt de beoogde rauwheid in de weg te zitten. Die rauwheid zit wel in de door Wilbert Bulsink gecomponeerde muziek die hun spel het ene moment ondersteunt, om vervolgens juist weer te schuren. Maar wat niet helpt is dat de musici van het Rosa Ensemble pontificaal midden in de ruimte zijn geplaatst in een soort hok met een kijkraam. Zij trekken de aandacht soms letterlijk bij Blok en Schluter vandaan en dat werkt storend. Bij het complexe La Musica 2 ligt het gevaar op de loer dat er te sterk op de emotie wordt ingezet, maar deze uitvoering zou juist aan kracht kunnen winnen wanneer de acteurs zich iets meer durven over te geven. Al blijft die balans kwetsbaar.