Door Kester Freriks
Fameus was La Musica Twee in de uitvoering van Betty Schuurman en Jeroen Willems. Regisseur Delpeut zoekt nu een nieuwe weg.
Vlak na hun scheiding volgt een man stiekem een week zijn ex-vrouw, maar hij heeft haar niet gevonden”. Dit is een van die minimale, cruciale zinnen waarin de Franse schrijfster Marguerite Duras in La Musica 2 (1985) glorieert. Ariane Schluter en Peter Blok houden grote afstand tot elkaar op de betonnen speelvloer van de Utrechtse Paardenkathedraal. Ze ontmoeten elkaar in een nachtelijke hotelfoyer om vergeefs een uitweg te vinden in een liefdesverhouding die voorbij is, en niet voorbij. Fameus is de uitvoering door Betty Schuurman en Jeroen Willems uit 1991, hernomen in 2003. Het is begrijpelijk dat regisseur Thibaud Delpeut een nieuwe weg zoekt, niet geserreerd maar eerder barok en uitbundig. Live muziek van Rosa Ensemble begeleidt het spel, soms fraai-melancholiek, soms te ruig voor dit intieme drama. De spelers maken met heftige gebaren de pijn zichtbaar. De man erkent dat hij de vrouw wilde vermoorden, met pistool. Hij durfde niet en uit woede trapt Blok tegen een gestagneerde frisdrankautomaat. Schluter houdt de tekst inniger, maar ontkomt evenmin aan uitvergroot psychologisch realisme. Aan het slot nemen de spelers plaats naast de muzikanten, in een glazen cabine. Met versterkte stem schreeuwen ze elkaar toe in een mengeling van wanhoop en verwijt. De mooiste momenten zijn die van zuivere genegenheid, en gelukkig zijn daarvan voldoende te vinden. Dan komen we bij de kern van het stuk: liefde, niet boosheid. Nu overheerst kwaadheid, en dat is toch onterecht.