Door Resa Oomen
Gezien 5 januari Toneelschuur Haarlem

Een man en een vrouw, Michel en Anne-Marie, zijn al jaren uit elkaar en vandaag wordt definitief de scheiding uitgesproken. Ze ontmoeten elkaar in de lobby van het hotel waar ze vroeger een aantal maanden hebben gewoond. Peter Blok en Ariane Schluter spelen deze geliefden, want dat zijn ze nog steeds, hartstochtelijk intens alsof ze nog maar heel kort uit elkaar zijn om dan weer in een kilte terecht te komen die inzicht geeft in de hel die hun huwelijk was. ‘Definitiever dan deze breuk is niets ooit geweest.’ ‘Definitiever dan de dood?’ vraagt Michel. De angst dat deze vrouw definitief uit zijn leven zal zijn is onverdraaglijk, maar de scheiding is onvermijdelijk, nodig om elkaar echt te kunnen zien.

Regisseur Thibaud Delpeut brengt deze tekst van Marguerite Duras samen met de doortastende muziek van componist Wilbert Bulsink en het Rosa Ensemble. De eerste samenwerking in Crave staat me nog helder voor de geest. Nu proef ik weer de kracht van twee losse entiteiten, muziek en tekst, die eenzelfde verhaal ten gehore brengen. Ze vullen elkaar daarin niet alleen aan, ze voegen toe, tillen elkaar op en verhevigen elkaars stilte. De absolute liefde in al zijn helderheid is tegelijkertijd verwarrend, verblindend en destructief tot er niets meer overblijft. De enige uitweg is elkaar loslaten, maar wat blijft er dan over van het individu? De begeerte, het verlangen en de hunkering naar die ander om weer heel te worden. Dat is wat ik voel en zie in die hotellobby ergens in een hotel in Frankrijk. Blok en Schluter trekken me direct die relatie in en het Rosa Ensemble laat me voelen hoe snijdend de pijn nog is. Juist daardoor wordt de grootsheid van hun liefde zichtbaar en wil ik dat ze nooit meer uit elkaar gaan. Tegelijkertijd weet ik dat dat het enige is wat moet gebeuren.

De regies van Delpeut zijn voor mij aanraakbaar en dichtbij en tegelijkertijd werken ze vervreemdend. Ze brengen me van mijn stuk. Delpeut laat zien wat we niet willen zien en waar we omheen draaien, en juist dat waar we niet omheen kunnen. Wie zijn we? Wie willen we zijn? Aan welke verwachtingen voldoe je tegen wil en dank? Zo komen er een legio vragen in me op. In de voorstelling La Musica 2 zie je twee acteurs die weinig hoeven te doen om te verleiden. Blok en Schluter zijn intense spelers zonder dat het er zo uitziet en beiden hebben een ontnuchterende humor die direct verbindt waardoor het weer moeilijker wordt om los te laten.