La Musica 2

La Musica 2 (1985) van Marguerite Duras gaat over een man en een vrouw die al een aantal jaar uit elkaar zijn – drie, misschien vijf of zeven jaar – en vandaag is dan eindelijk hun scheiding uitgesproken. In het hotel waar hun even grootse als explosieve liefde begon, ontmoeten ze elkaar. Ze halen herinneringen op en praten de avond en de nacht door tot het weer dag wordt. Ze praten om te begrijpen waar hun liefde mislukte, om te kunnen vergeten en opnieuw te kunnen beginnen. Ze lachen en ze zwijgen in een gedeeld verlangen opnieuw de momenten te vangen waarop de wereld enkel uit hen twee bestond. Het blijkt, zoals zo vaak bij Marguerite Duras, te gaan om een intense, allesomvattende, absolute liefde. Een liefde die beangstigend en bedreigend is. En vernietigend. In La Musica 2 roept Duras de vraag op of afscheid mogelijk is als je niet meer weet wat je ooit verbond. Of een allesomvattende liefde de pijn van een scheiding waard is en wanneer elkaar loslaten juist een voorwaarde is voor werkelijk samenzijn.

Het kostte Marguerite Duras (1914 -1996) twee versies, verspreid over meer dan twintig jaar, om deze man en deze vrouw uit haar systeem te bannen. La Musica stamt uit 1965, in 1985 herschreef Duras het als La Musica Deuxième. Haar ontmoeting tussen deze twee geliefden is meer dan een gesprek. Het is een ontwrichtende droom waarin de herinnering aan het verleden een vreemde actualiteit krijgt.

Met live muziek van het Rosa Ensemble
Het meeslepende duet was zowel puur acteursmateriaal als een vernuftige muzikale constructie. Met La Musica 2 vervolgde Thibaud Delpeut de weg van het eigenzinnig soort muziektheater dat hij eerder met de voorstelling Crave onderzocht. Opnieuw in samenwerking met de vooraanstaande componist Wilbert Bulsink zocht hij naar een samengaan van muziek en teksttoneel dat meer dan complementair was en die vernieuwing zocht in de cross-over tussen nieuwe muziek en filmisch sounddesign. In een vernuftig decor van scenograaf Roel van Berckelaer brachten vier musici van het Rosa Ensemble deze muziek tot leven. Op de scene stond een combinatie van absolute topacteurs en cutting edge modern klassieke musici.

Marguerite Duras – 1914-1996
Marguerite Duras, werd als Marguerite Germaine Marie Donnadieu, geboren op 4 april 1914 in Gia Dinh in de buurt van Saigon, Vietnam, destijds een Franse kolonie. Duras wordt geroemd als een van de belangrijkste Franse (drama-)schrijvers van de tweede helft van de 20e eeuw, maar was daarnaast ook een belangwekkend filmmaker en theaterregisseur. Haar schriftuur wordt gekenmerkt door de deconstructie van zinnen en personages, van handeling en van tijd. Haar films waren evenzeer experimenteel in de zin dat ze zich verzette tegen de dictatuur van een afgerond verhaal met een begin, midden en eind. Zij liet bijvoorbeeld dat zien door dialoog en handeling losgekoppeld van elkaar te monteren. Inhoudelijk spelen steeds wederkerende, autobiografisch georiënteerde thema’s de hoofdrol als het wachten, de herinnering, de liefde, de vrouwelijke seksualiteit en haar alcoholisme. Ook de herinnering aan haar jeugd in Indochina is nooit ver weg. Een belangrijke verbindende gedachte in al haar werk is dat ons beeld van het verleden met de tijd steeds verandert en daarmee ook de perceptie van onze eigen identiteit. In Duras’ oeuvre heeft dit zelfs zeer expliciet uiting gekregen in het ‘her-schrijven’ van haar eigen werk, bijvoorbeeld van het toneelstuk La Musica uit 1965 als La Musica II in 1985 en van haar roman Le Vice-Consul uit 1966 als het toneelstuk India Song in 1973, waar ze twee jaar later vervolgens weer een film van maakte.
Duras was politiek zeer geëngageerd. Ze was lid van het Franse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog, keerde zich tegen de oorlog in Algerije, steunde de studentenopstanden in mei ‘68 en was in 1971 een van de ondertekenaars van Het Manifest van de 343, waarin 343 bekende en beroemde Franse vrouwen toegaven een abortus te hebben ondergaan en waarin ze pleitten voor de afschaffing op het verbod ervan.
In 1984 won ze de belangrijkste Franse prijs voor literatuur: de Prix Goncourt, voor haar roman L’Amant, over een jeugdliefde in Indochina. Andere bekende werken zijn onder meer haar filmscript Hiroshima mon amour (1960), de toneelstukken India Song (1973) en Savannah Bay (1983) en romans als Le Ravissement de Lol V. Stein (1964) en L’Homme Atlantique (1982).
Marguerite Duras had één zoon, Jean (1947) geboren uit het huwelijk met haar tweede echtgenoot Dionys Mascolo. Ze stierf op 3 maart 1996 in Parijs, 81 jaar oud.

‘J’aime les hommes, je n’aime que ça.’

Over Rosa Ensemble
Het Rosa Ensemble combineert muziek en theater. Licht en serieus, akoestisch en elektronisch, traditioneel en experimenteel, klassiek en pop. Muziek van Rosa is speels, spannend, theatraal en avontuurlijk, maar soms ook vreemd, weerbarstig en ongrijpbaar. Rosa is voortdurend in beweging, maakt muziek en muziektheater, videoclips en filmprojecten, geeft voorstellingen en concerten en produceert CD’s en composities. Zie www.rosaensemble.nl.

Tekst: Marguerite Duras
Vertaling: Tom Blokdijk
Regie: Thibaud Delpeut
Spel: Ariane Schluter en Peter Blok

Muziek: Wilbert Bulsink
Dramaturgie: Joris van der Meer
Scenografie: Roel van Berckelaer
Castingadviezen: Hans Kemna

Rosa Ensemble:
Jelte van Andel (contrabas), Jeroen Kimman (elektrisch gitaar), Bart de Vrees (percussie, elektronica), Anna voor de Wind (klarinet)